Alfabe, insanlık tarihinin en önemli buluşlarından biridir ve dilin yazılı iletişimde kullanılmasını sağlar. Alfabe, belirli seslerin yazılı sembollerle (harflerle) temsil edilmesidir. İlk olarak, tek sesler bir harfi temsil edecek şekilde belirlenmiş ve ardından bu harfler belirli bir sıraya göre düzenlenerek yazılı sistemler oluşturulmuştur. İletişimin bu temel aracı, tarih boyunca çeşitli evrimler geçirmiş ve günümüze kadar birçok farklı alfabe kullanılmıştır. İlk çağlarda yazılar taşlara ve kayalara işlenirken, kağıdın icadı ile birlikte yazı dili alfabe, kağıtla buluşmuştur.

Alfabetik sıralama, harflerin belirli bir sıraya göre dizilmesidir ve bu sıralama işlemleri kolaylaştırmak için kullanılır. Özellikle sözlükler, telefon rehberleri ve ansiklopediler gibi bilgi kaynaklarında bu sıralama büyük önem taşır. Alfabetik sıralama sayesinde bilgiye erişim ve arayışlar daha sistematik ve kolay hale gelir. Eğer alfabetik sıralama olmasaydı, bilgiye ulaşmak ve bu bilgileri kullanmak oldukça zor olurdu.

Alfabe dışı tanımı, bir milletin kendi dilinde kullanmadığı ve alfabesinde yer almayan harfleri ifade eder. Türk alfabesinde yabancı olan harfler alfabe dışı olarak nitelendirilir ve Türkçe sözcük yazabilmek için bu harfler uygun değildir. Bu açıdan bir kelimenin Türkçe olup olmadığını anlamak oldukça kolaydır. Örneğin, W, X, Q gibi harfler Türk alfabesinde bulunmayan harfleri simgeler.

Türk alfabesinde 29 harf bulunmaktadır. Bu harfler şunlardır: a, b, c, ç, d, e, f, g, ğ, h, ı, i, j, k, l, m, n, o, ö, p, r, s, ş, t, u, ü, v, y, z.

Türklerin kullandığı Latin alfabesinde büyük harfler ve küçük harfler yazım kurallarına göre kelimelerde yerini alır. Ünlü uyumları, ses düşmeleri, hece sistematiği gibi pek çok konu temelde alfabe ile ilişkilidir ve öncelikle alfabenin öğrenilmesi gereklidir. Bu sistemler hafızada zamanla yer edinecek ve yazılı iletişimde doğru kullanımı sağlayacaktır.